Μύχιες Σκέψεις και άλλα..

 Όταν θαρρείς πως όλα έχουν τελειώσει  τότε έχεις εκείνη την γαλήνη της ραθυμίας που σε προστάζει να διαγράφεις ατέρμονους κύκλους σε ένα μονόχρωμο σύμπαν..Και εκεί που έχεις αποφασίσει τον συμβιβασμό και έχεις φιλιώσει με την ελευθερία έρχεται η στιγμή που μπαίνει εκείνη στο μυαλό σου για να ανατρέψει τα πλαίσια που έχεις ορίσει..Και ξανά ακούς Pink Floyd και ανοίγεις εκείνο το μπουκάλι με το κρασί που έλεγες πως το φύλαγες για εξαιρετικές περιστάσεις και βλέπεις τα χρώματα του φθινοπώρου και τα φύλλα που τελειώνουν τον κύκλο τους και πέφτουνε στο χώμα και αναρωτιέσαι γιατί ήρθε εκείνη να ταράξει την ηρεμία σου. Και είναι τέτοια τα όνειρα που όταν ξυπνάς εύχεσαι να μην τελειώνανε. Και θες να την αγγίξεις, να της μυρίσεις τα μαλλιά να χαθείς στο κελαριστό της χαμόγελο.. Μα δεν μπορείς Και σου είναι αφόρητο να πνίξεις τον πόθο γιατί ο πόθος αυτός δεν είναι άγουρος σαν γλυκόπικρος καρπός. Ο πόθος αυτός είναι μεστός σαν παλαιωμένο γλυκόπιοτο κρασί που ξέρεις πως θα σε μεθύσει..  Και ξεριζ

Δεν θα μπορούσα να περιγράψω με κάποια άλλη λέξη αυτό  που αισθάνομαι να  συμβαίνει. Επανεκκίνηση. Επανεκκίνηση σε αργό ρυθμό, ράθυμο με ένα μπάσο που θαρρεί κανείς ότι δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια νότα πάνω στην σκουριά της λήθης που έκανε το χρέος της στο διαβα του χρόνου. Και ο χρόνος πέρασε και  ίσιωσε, γιάτρεψε και επούλωσε  αυτό που φάνταζε πληγή σε μια αύθραυστη ουλή. 

Ξεκάθαρα θα λέγαμε πως σήμερα ζούμε στην εποχή της γενίκευσης. Για οτιδήποτε μπορεί να συμβεί υπάρχει έτοιμη και μια ταμπέλα για  το καθετί. Η ταμπέλα συνήθως έχει και κάποια ευφάνταστη ονοματολογία η οποία μπορεί να παραπέμπει σε ένα χαρακτηρισμό μονολεκτικό ή και φτιαγμένο σε μια μικρού μεγέθους πρόταση. Παρόλα ταύτα ο χαρακτηρισμός παραμένει ως μια γενίκευση.. Και σε κάθε περίπτωση φυσικά τα λαϊκά δικαστήρια δίνουν και παίρνουν στις μεταξύ των συνδετημόνων συζητήσεις...  Πτυχία βγαλμένα από τα κοινωνικά δίκτυα, μεταπτυχιακά δοσμένα σε λαϊκές αγορές και καφενεία και μελέτες βγαλμένες από προσωπικές εκτιμήσεις, προσωπικά βιώματα και οικογενειακές ιστορίες...  Καπιτάλευση του ανθρώπινου πόνου... Εκατομμύρια διαφορετικές αλλά καθόλα έγκυρες απόψεις.... Ταμπέλες προς χίλιες και βάλε διαφορετικές κατευθύνσεις και έπειτα η γενίκευση η οποία έρχεται να ισοπεδώσει τα πάντα, να τα ομοιογενοποιήσει και να τα βάλει ανακατεμένα σε ένα τσουβάλι   παρά τις όποιες διαφορές τους. Λοιπόν για μάντεψε:

Πέρασε τόσος καιρός από τις τελευταίες φορές που μπόρεσα να κάτσω και να γράψω και όμως είναι σαν να μην πέρασε μια ημέρα. Τι και αν έχουν συσσωρευτεί στο συρτάρι ένας σωρός από ιδέες και μισοσκόρπιες σκέψεις και κάποιες χιλιάδες λέξεων;  Μια καινούργια ιδέα γεννήθηκε. Μια ιδέα βγαλμένη από την ανάγκη για αλλαγή, τόσο σε εσωτερικό επίπεδο όσο και σε επίπεδο πρακτικότητας. Και η ιδέα αυτή με κατατρώει καθημερινά καθώς είναι πλέον αδύνατο να την διαχειριστώ στο μυαλό μου. Η ιδέα μου ζητάει το χαρτί.  Και ήρθε η αλλαγή δομών και  ο φόβος της πανδημίας  και η κοινωνική απόσταση και η όποια απομόνωση που  ευτυχώς εν τέλη επιδράσανε θετικά στην ανάπτυξη της ιδέας.  Ίσως είναι το τραχύ μονοπάτι εκείνο που σε αναγκάζει να επινοήσεις τους τρόπους διαφυγής σου. Ίσως να είναι η ανάγκη να δημιουργήσεις μια νέα πραγματικότητα. Ίσως να είναι και ο χρόνος εκείνος που ωριμάζει την ιδέα και την καθιστά έτοιμη για κάρπωση. Ίσως και να μην είναι και τίποτα από όλα αυτά καθώς το εσώτερο μικρόβιο είναι τέτ

Για εσένα που σου μάθανε από μικρό να κλέβεις, να λες ψέματα και να νομίζεις πως τα χρόνια στην πλάτη σου σου δίνουν το ελαφρυντικό της δήθεν σοφίας και του απαιτούμενου σεβασμού μάθε πως δεν στα μάθανε καλά. Είσαι απλά ένα γερασμένο κωλόπαιδο. Για εσένα που σου μάθανε πως η ομορφιά είναι αξία και διαβατήριο για αστραφτερές αίθουσες και κόκκινα χαλιά  μάθε πως δεν στα μάθανε καλά. Θα έρθει η ώρα που οι ρυτίδες θα γεμίσουν το πρόσωπο σου και το μόνο που θα έχεις να επιδείξεις είναι η ψυχή σου, αν φυσικά έχεις.. Για εσένα που σου μάθανε πως η φορεσιά και η ταμπέλα σε κάνουν "κάποιο" μάθε πως δεν στα μάθανε καλά. Κάτω από το κοστούμι σου μπορεί να  είσαι ένας χιμπατζής που στην πρώτη ευκαιρία θα πετάξει τα μαχαιροπήρουνα και θα  φάει την προβατίνα από την λαδόκολα με τα χέρια. Για εσένα που σου είπανε πως κρατάς από τζάκι και δικαιούσαι τα εύσημα της καλής καταγωγής μάθε πως δεν στα μάθανε καλά. Στην ζωή δεν είσαι οι γονείς σου, αλλά αυτό που θα επιλέξεις εσύ να γίνεις, αν δε, δ

Αισθάνθηκα αρχικά μια δυσφορία..Εκδηλωθηκε σαν πρωινή ναυτία και έπειτα όλο αυτό το δυνατό σφίξιμο στο στομάχι. Και πέρασαν μέρες και έπειτα ήρθε η λήθη από το αμερικάνικο bourbon, και μετά από αυτό ήρθαν τα δάκρυα, δάκρυα που δεν ήταν λυτρωτικά, που τα ένιωθα να καίνε στα μάτια μου.. Έπειτα ήρθε η πτώση στα όνειρα... Πτώση από ψηλά με την πλάτη στο στρώμα και ξύπνημα άγριο,  λουσμένο σε άγχος και ιδρώτα..Τέλος ήρθε το τώρα, σκληρό και αμίληκτο να μου κουνάει το δάχτυλο μπροστά στο πρόσωπο.. Αύριο ποιος ξέρει πιο άλλο φάντασμα θα κουνήσει μπροστά μου το πέπλο του..Το μόνο που θέλω λοιπόν είναι να τελειώσουν όλα. Να τελειώσουν οι στιγμές, τα βλέμματα, οι μυρωδιές και τα αμίλητα δειλινά. Κουράστηκα να προσπαθώ, να μιλώ και να ανασαίνω ένα αέρα ποτισμένο από απογοήτευση καί νοσταλγία για ένα αλλιωτικο αύριο που δεν έφτασε ποτέ.  Καλό δρόμο λοιπόν, και πρόσεχε.. γιατί είναι πολλοί οι λύκοι και δεν υπάρχουν παραμύθια..και δεν θα είμαι πλέον εδώ για  να ρημάζω τους εφιάλτες σου..