Μύχιες Σκέψεις και άλλα..

Σήμερα θέλω να μιλήσω για την μουσική. Όχι όμως για την μουσική με την οποία μεγάλωσα ή την μουσική που κατά καιρούς έπαιξα. Θέλω να μιλήσω για  την μουσική που παίζει ως υπόκρουση την ώρα της δημιουργίας. Και η μουσική αυτή πάντα ποικίλει από τα ρομαντικά σύνολα για πιάνο και βιολί του Astor Piazzolla και του Σταύρου Λάντσια μέχρι το υπόκωφο μπάσο των Die Antwoord και των  Delinquent Habits  με ενδιάμεσους σταθμούς τους Dead can dance, Zakk Wylde,  Στέρεο Νόβα, Nightstalker, Sisters of Mercy, Katatonia και Anathema. Και θα μου πει κανείς, μα πως μπλέκονται όλα αυτά μαζί; Διπολισμός; Λογική ερώτηση η οποία σηκώνει την πιο λογική απάντηση. Είναι άραγε όλες οι μέρες βροχερές ή μήπως όλοι οι μήνες ίδιοι; Έτσι είναι και η μουσική: πότε αργή, πότε αισθησιακή και πότε έντονη, σκληρή και απότομη. Α και κάτι ακόμη: Διπολισμός ή όχι τα ηχεία δεν θα σταματήσουν ποτέ...

Βραδάκι και πάλι, και εγώ εδώ (ως συνήθως) , καθώς αυτή την ώρα επιτέλους ησυχάζουν τα πνεύματα και οργιάζουν κάτι τύποι σαν και μένα που αντί να βγούνε έξω για κάνα ποτό, να δούνε τηλεόραση ή έστω να ξεκουραστούν από την ρουτίνα της μέρας παλεύουν με τις λέξεις για να αποδώσουν την όποια τρέλα και παραξενιά έχουν στο μυαλό τους. Αυτή την βραδιά λοιπόν οι παραξενιές είναι διττές και προστάζουν δύο κείμενα: Ένα προκαθορισμένο από καιρό (φόρος τιμής όπου έχω να αποδώσω σε κάποιους όταν έρθει το κατάλληλο πλήρωμα του χρόνου) και ένα απόρροια της ανάγκης για κάτι νέο, κάτι σημερινό. Δύο σε ένα; Ναι. Απόψε  λοιπόν  τζογάρω  και το ξέρω, αλλά καμία φορά η τύχη ευνοεί τους τολμηρούς.

Το soundtrack της βραδιάς απόψε είναι κατατονικό.. Έχει μέσα dead can dance, portishead και μια δόση ειρωνείας για τον κόσμο της λήθης. Κάποιες φορές δεν χρειάζεσαι τίποτα περισσότερο από ένα ποτήρι κρασί και την μουσική να σε ταξιδέψει σε κόσμους ονειρικούς.

Ήρθες για δυο ώρες μόνο και ήταν ζέστη του Αυγούστου μυστική. Τον λίβα έφερες μαζί σου και ένα εκατομμύριο φιλιά φυλαγμένα τόσα χρόνια. Ενώθηκα μαζί σου μα όχι για πολύ. Πώς να χορτάσω την ζέστη του Αυγούστου την μυστική; Πώς να χορτάσω  τα φιλιά από τα τόσα χρόνια; Χάθηκες γρήγορα σε ένα όνειρο και έγινε χειμώνας. Θα λησμονώ στο αγιάζι και στην βροχή τον άνεμο που μου έφερες ζεστό. Θα λησμονώ στο αγιάζι και στην βροχή το ένα εκατομμύριο φιλιά.

Μύρισε άνοιξη και μας μέθυσε με λήθη. Με εκείνη την λήθη που έχουμε μάθει εδώ και χρόνια να κλείνουμε τα μάτια και να μας παίρνει ο άνεμος στην δίνη των γεγονότων. Ξεχνάμε εύκολα. Θυμόμαστε ακόμη λιγότερα. Έρχεται όμως καλοκαίρι για ακόμη μια φορά. Ξεκίνησε λοιπόν για ακόμη μια φορά η πλάνη ή μήπως η πλάνη δεν τέλειωσε ποτέ;

Θέλω να σταθώ εδώ και να βγάλω μια κραυγή. Έχει κάποιες μέρες που ένα παλιό γειτονάκι μας, έφυγε για εκεί ψηλά. Συνεχώς στο μυαλό μου στροβιλίζει η λέξη γιατί. Γιατί τόσο γρήγορα; Γιατί τόσος πόνος; Γιατί τόσο το κενό που άφησε πίσω; Ερωτήματα στα οποία δεν θα πάρουμε ποτέ απάντηση. Και εγώ τώρα τι να πω; Δεν βγαίνει κουβέντα από τα χείλη μου παρά μόνο σπαραγμός. Εύχομαι μόνο ο παράδεισος να είναι μια ατέλειωτη παιδική χαρά και συ καλή μου να τρέχεις σε ολάνθιστους κήπους παρέα με αγγέλους.

Και πάλι εδώ, στην ίδια καρέκλα κάνω ένα αναλογισμό των τελευταίων δύο χρόνων. Εξελίξεις, δυσκολίες, ακόμη περισσότερες δυσκολίες και έπειτα δύο θαύματα. Ένα από τον Θεό και ένα απόρροια της όποιας πίεσης δέχτηκα όπως και της ανάγκης για εύρεση διεξόδου. Συμπέρασμα; Δεν ξέρω αν υπάρχει κάποιο συμπέρασμα πάρα μόνο, το γεγονός ότι ακόμη και στα πιο ασφυκτικά πλαίσια  (που μας προκαθορίζονται) κάποιες φορές μπορούμε να πάρουμε έστω μια ανάσα...

Καλησπέρα σε όλους. Ένα ακόμη απόγευμα εδώ καρφωμένος μπροστά στην οθόνη μου να περιμένω τι άραγε; Την αλλαγή; Μια υπόσχεση; Μάλλον τίποτα. Πεσιμισμός; Καθόλου! Μάλλον αποδοχή της πραγματικότητας. Μιας πραγματικότητας που κάποιες φορές δεν αρέσει. Κάποιοι θα κρυφτούν από αυτή, κάποια άλλοι θα την παραποιήσουν. Στο τέλος όμως η πραγματικότητα μένει εκεί, σταθερή, ακλόνητη και αμείλικτη. Το μόνο που μένει είναι πόσο γρήγορα θα την αποδεχθείς ή πόσο μεγάλη θα είναι η πλάνη που θα στήσεις στην πάρτη σου.