Μύχιες Σκέψεις και άλλα..

Είναι κάποιες φορές που αισθάνομαι αδύναμος και  τρωτός, όπως είναι και κάποιες φορές που πιστεύω πως ο κόσμος τούτος είναι μια τεράστια μούτζα που σημαδεύει τους ταπεινούς και καταφρονεμένους αυτής της γης. Για αυτούς λοιπόν γράφω αυτή την στιγμή.. Για τους ταπεινούς και καταφρονεμένους, για τους απόκληρους, για τους παρίες αυτού του κόσμου. Και γράφω για αυτούς, γιατί το περιθώριο είναι μια λέξη παρεξηγημένη από κάποιες κάστες  ελιτιστών. Το περιθώριο δεν συνεπάγεται αποκλειστικά την απόρριψη ως κατάντια, κάποιες φορές το περιθώριο μπορεί να είναι η κραυγή ανάμεσα στους ψιθύρους....

Το να μην εκτιμάς τον κόπο του άλλου πάει και έρχεται. Το να μην σέβεσαι όμως τα όνειρα του και να τα θεωρείς hobby για μένα σημαίνει πλήρη απαξίωση στο πρόσωπο του. Ε λοιπόν δεν κάνω χαβαλέ. Ποτέ δεν έκανα και δη τώρα που τα πράγματα είναι δυσκολότερα από ποτέ. Και μην τολμήσεις να ξαναπείς δικαιολογίες πως δεν εννοούσα αυτό και ήθελα να πω το άλλο γιατί ξέρω καλά πως γνωρίζεις και μετράς καλά την κάθε λέξη που ξεστομίζεις. Α και κάτι ακόμη..ο γόρδιος δεσμός σύντομα θα κοπεί.. 

Συνήθως γράφω βράδυ αλλά σήμερα θα κάνω μια εξαίρεση καθότι ο μικρός χαιρέκακος βασιλιάς ξύπνησε μέσα μου με τέρμα γκάζια.. Βγαίνεις καλή μου και στολίζεσαι και πας σε ακριβά εστιατόρια και τρως περίεργα πιάτα από εξωτικές χώρες και έπειτα πάλι στην αναζήτηση σε χωριά και ταβέρνες και σε παραδοσιακά καφενεία και γιάφκες και εγώ δεν ξέρω που αλλού. Αν ΔΕΝ ΑΛΛΑΞΕΙΣ ΜΥΑΛΑ τίποτα απολύτως δεν θα γίνει... Δεν θα βρεις τον πρίγκιπα ούτε στα λιβανέζικα εστιατόρια ούτε στο καφενείο του Μπαρμπα-Μήτσου,  αλλά ούτε και στον ρασταφάρι με το πολύφυλλο μπουρί στα χείλη του. Την ευτυχία δεν θα την βρεις πουθενά αν ΔΕΝ ΑΛΛΑΞΕΙΣ ΜΥΑΛΑ..Και αν νομίζεις πως έχει περάσει πλέον ο καιρός και είσαι φαινόμενο των εποχών και έχουν γραφτεί για σένα άσματα και έχουν γίνει ταινίες με happy end μάθε καλά τούτο..Ο κόσμος μπορεί να διαιωνιστεί και χωρίς εσένα..αν  ΔΕΝ ΑΛΛΑΞΕΙΣ ΜΥΑΛΑ.

Περάσανε τα χρόνια σου και σου αφήσανε ρυτίδες και βαθιές αυλακώσεις στο πρόσωπο σου, αλλά εσύ παραμένεις όμορφη, ομορφότερη από ποτέ. Χρόνια σου πολλά λοιπόν και να ξέρεις πως ακόμη και αν οι αυλακώσεις από το πρόσωπο σου έχουνε καλυφθεί από τη στάχτη αυτού του κόσμου μην θαρρείς πως η θωριά σου ξέφτισε. Κάθε άλλο! Παραμένεις η ομορφότερη από όλες, παραμένεις μοναδική. Σε αγαπώ. Σε αγαπώ τόσο που πικραίνομαι για την κάθε φορά που από ανοησία θεώρησα πως δεν ήξερες τι έλεγες, πως νόμιζα πως  ήμουνα ικανότερος από ότι  πραγματικά ήμουν, που βιαζόμουν να κερδίσω αγώνες και έπαθλα. Εσύ όμως ήσουν πάντα εκεί, σε κάθε βήμα μου, σε κάθε πείσμα μου. Χρόνια πολλά σου λοιπόν και να ξέρεις καλά πως τώρα πια καταλαβαίνω καλύτερα και νοιώθω περισσότερο. Και κάτι ακόμη καλή μου, που εσύ μου έμαθες, η στάχτη  στο πρώτο αεράκι φεύγει και διαλύεται όπως διαλύονται και εκείνοι που είναι  φτιαγμένοι από σκόνη..

Ξυπνάς μια μέρα και διαπιστώνεις πως έχουν περάσει πολλά χρόνια που ζεις στην καθημερινή σου ρουτίνα κάνοντας επιλογές αδιάφορες, σπαταλώντας χρόνο ανούσιο, ζώντας σε ένα κόσμο που νομίζεις πως θα κρατήσει για πάντα. Και συ τι κάνεις γι’ αυτό; Ρίχνεις νερό στο πρόσωπο σου για να συνέρθεις  και να ξεχάσεις την μιζέρια στην οποία ζεις, φοράς το τυπικό προσωπείο σου και επαναλαμβάνεις για ακόμη μια μέρα το αδιάφορο για όλους πρόγραμμα σου. Μέχρι εδώ όλα καλά καθώς για κάποιους η συνήθεια αυτή κρατάει για πάντα. Τι γίνεται όμως όταν σου συμβεί κάτι αναπάντεχο κάτι εντελώς απρόσμενο  και καταλάβεις την αξία του χρόνου που σου μένει σε αυτό τον κόσμο; Μια παλιά παροιμία λέει πως ζεις δυο ζωές. Την δεύτερη ξεκινάς να την ζεις μόλις συνειδητοποιήσεις  πόσο σύντομη είναι η πρώτη.