Ένα κεφάλαιο έκλεισε..

Έχει καλοκαιριάσει πλέον για τα καλά και εδώ στην καρδιά του θεσσαλικού κάμπου τα πάντα κινούνται σε νωχελικούς ρυθμούς. Η αίσθηση αυτής της νέας καυτής  εποχής έχει ριζωθεί για τα καλά και η λήθη στην οποία και εγώ έχω βυθιστεί  συνεχίζεται .. Και ναι σε αυτή την λήθη και στην άπνοια της πόλης σε είδα και πάλι να περνάς δίπλα μου σιωπηλός, διστακτικά  με ένοχο βλέμμα και με εκείνη την κούραση που είναι απόρροια της  υγρασίας σε συνδυασμένο με τα κουρασμένα σου πνευμόνια. και τότε η λήθη μου σταμάτησε με μιας και το βλέμμα μου αρχικά γεμάτο με οργή και έπειτα με λύπη σε παρατήρησε καθώς προχωρούσες δίπλα μου στο δρόμο με τα δέντρα..

"με χτύπησε η ζέστη σκέφτηκα.. 
ίσως και να αισθάνθηκα για μια στιγμή τον πόνο, όχι τον δικό μου..
ίσως τον δικό σου.."

Ίσως και να μην με νοιάζει πια, το τι θα έπρεπε να κάνω, το τι θα έπρεπε να νιώσω, το τι θα σου άξιζε..

Η τιμωρία σου ήρθε και ήρθε από εκεί που έπρεπε..Το είδα στη μια και μοναδική στιγμή που τα βλέμματα μας συναντήθηκαν φευγαλέα..Ας πούμε λοιπόν ότι η δικαιοσύνη έχει αποδοθεί και αυτό το κεφάλαιο σήμερα έκλεισε για πάντα.