Και τι ζητάς λοιπόν;
Μα τι άλλο να ζητήσω από τα αυτονόητα; Όταν φτάσεις σε εκείνη την λεπτή κόκκινη γραμμή που διαχωρίζει τους χτύπους της καρδιάς σου από εκείνη την απόλυτη παντοτινή ευθεία γραμμή τι θα επιλέξεις; Μα σε αυτή την γραμμή έχεις ακροβατησει για καιρό θα έλεγε κανείς. Φρούδες ελπίδες κουβαλάς σε άδειο από όνειρα καλάθι θα έλεγε άλλος.. Και όμως η κόκκινη γραμμή έχει γίνει κοίλη, έχει αποκτήσει την καμπή εκείνη που την έχει κάνει να χορεύει σαν γαϊτανάκι στο άκουσμα μιας ανάσας, στο κύμα αέρα που χαϊδεύει τα μαλλιά και το πρόσωπο. Και εκεί ζητάς να βυθιστείς, στο όνειρο, στο κύμα, στην λίμνη ανάμεσαα από τα βουνά, στο νησί που σε περιμένει να το επισκεφτείς.. Και νιώθεις ζωντανός ξανά και κοιτάς την θεωρία σου και βλέπεις το είδωλο σου να χαμογελά..