Μύχιες Σκέψεις και άλλα..

    Το πως μπορεί να αισθανθείς όταν απογοητεύεσαι θαρρώ πως είναι ένα είδος συναισθήματος που έχει τεράστιες διακυμάνσεις από την κωμική σκοπιά ενός εξωτερικού παρατηρητή έως και την θηριώδη αποκοτιά του αυτόχειρα. Ο περισσότερος κόσμος βέβαια αναζητώντας τον βαθμό απογοήτευσης κάπου στο  μέσο της όποιας τραγικότητας θα κατέληγε στο ρητό πως:      Ξημερώνει μια ακόμη μέρα στην οποία οφείλεις στον εαυτό του και στο συμπάν να συνεχίσεις ακάθεκτος την πορεία του στο μόνο βέβαιο.      Θέλοντας πάντα να βλέπω το ποτήρι μισογεμάτο θα έλεγα πως όταν φτάσεις να αισθανθείς σαν μια κόλα χαρτί που την  αργοσκίζουν στα δύο οφείλεις να διακωμωδήσεις τον περιττό κλαυθμό της ημέρας σε σημείο που η σκέψη του και μόνο να μπορεί να σου δώσει την προοπτική του τρίτου αλλά και την ματαιότητα του εφήμερου στο σύνολο του χρόνου. 

    Αυτές τις αράδες τις γράφω με ένα βάσανο, με ένα καημό γλυκόπικρο θυμούμενος τις μεγάλες προσδοκίες και την στραβή ζαριά.     Και έτσι μια μια  μέρα σου έρχεται ένα τελεσίγραφο, λιτό, απέριττο και όμως τόσο ουσιώδες όπως όλα τα τελεσίγραφα καθότι αυτή είναι και η πεμπτουσία του ρόλου τους. Η επιλογή ανάμεσα στο γκρεμό και στο ρέμα, στη λάβα ή στην άβυσσο. Και συ θα πρέπει ακόμη μια φορά να επιλέξεις τα όνειρα που δεν σου βγήκαν, τον κόπο σου που  φοβάσαι να μην πάει στράφι και από την άλλη την βεβαιότητα της κατεδάφισης κάθε κόπου σου και την επιλογή μιας νέας αρχής αβέβαιης  σε νερά αχαρτογράφητα και με ένα τσακισμένο σκαρί. Τι κάνεις λοιπόν;     Πως μπορείς να κρίνεις το τι θα κάνεις με το υπόλοιπο της κλεψύδρας, όταν εκείνη έχει έως τώρα  αναποδογυρίσει ένα σωρό φορές; Πως μπορείς να πεις την αλήθεια όταν εκείνη την χτίσανε με χίλια πρόσωπα;     Κάποιοι θα μιλήσουν για το πεπρωμένο, κάποιοι άλλοι για τις επιλογές.      Εγώ δεν θα πω τίποτα από όλα αυτά παρά