Μύχιες Σκέψεις και άλλα..

Ξεκάθαρα θα λέγαμε πως σήμερα ζούμε στην εποχή της γενίκευσης. Για οτιδήποτε μπορεί να συμβεί υπάρχει έτοιμη και μια ταμπέλα για  το καθετί. Η ταμπέλα συνήθως έχει και κάποια ευφάνταστη ονοματολογία η οποία μπορεί να παραπέμπει σε ένα χαρακτηρισμό μονολεκτικό ή και φτιαγμένο σε μια μικρού μεγέθους πρόταση. Παρόλα ταύτα ο χαρακτηρισμός παραμένει ως μια γενίκευση.. Και σε κάθε περίπτωση φυσικά τα λαϊκά δικαστήρια δίνουν και παίρνουν στις μεταξύ των συνδετημόνων συζητήσεις...  Πτυχία βγαλμένα από τα κοινωνικά δίκτυα, μεταπτυχιακά δοσμένα σε λαϊκές αγορές και καφενεία και μελέτες βγαλμένες από προσωπικές εκτιμήσεις, προσωπικά βιώματα και οικογενειακές ιστορίες...  Καπιτάλευση του ανθρώπινου πόνου... Εκατομμύρια διαφορετικές αλλά καθόλα έγκυρες απόψεις.... Ταμπέλες προς χίλιες και βάλε διαφορετικές κατευθύνσεις και έπειτα η γενίκευση η οποία έρχεται να ισοπεδώσει τα πάντα, να τα ομοιογενοποιήσει και να τα βάλει ανακατεμένα σε ένα τσουβάλι   παρά τις όποιες διαφορές τους. Λοιπόν για μάντεψε:

Πέρασε τόσος καιρός από τις τελευταίες φορές που μπόρεσα να κάτσω και να γράψω και όμως είναι σαν να μην πέρασε μια ημέρα. Τι και αν έχουν συσσωρευτεί στο συρτάρι ένας σωρός από ιδέες και μισοσκόρπιες σκέψεις και κάποιες χιλιάδες λέξεων;  Μια καινούργια ιδέα γεννήθηκε. Μια ιδέα βγαλμένη από την ανάγκη για αλλαγή, τόσο σε εσωτερικό επίπεδο όσο και σε επίπεδο πρακτικότητας. Και η ιδέα αυτή με κατατρώει καθημερινά καθώς είναι πλέον αδύνατο να την διαχειριστώ στο μυαλό μου. Η ιδέα μου ζητάει το χαρτί.  Και ήρθε η αλλαγή δομών και  ο φόβος της πανδημίας  και η κοινωνική απόσταση και η όποια απομόνωση που  ευτυχώς εν τέλη επιδράσανε θετικά στην ανάπτυξη της ιδέας.  Ίσως είναι το τραχύ μονοπάτι εκείνο που σε αναγκάζει να επινοήσεις τους τρόπους διαφυγής σου. Ίσως να είναι η ανάγκη να δημιουργήσεις μια νέα πραγματικότητα. Ίσως να είναι και ο χρόνος εκείνος που ωριμάζει την ιδέα και την καθιστά έτοιμη για κάρπωση. Ίσως και να μην είναι και τίποτα από όλα αυτά καθώς το εσώτερο μικρόβιο είναι τέτ