Μύχιες Σκέψεις και άλλα..

Σε μια σημερινή συζήτηση για την ανθρώπινη  γαϊδουριά  μου τέθηκε το ερώτημα "Και δεν τον έσπασες στο ξύλο;" Η απάντηση μου ήταν "όχι  βέβαια, απλά τον στόλισα." Η ερώτηση αυτή όμως με πήγε πολλά χρόνια πίσω στην παλιά μου γειτονιά. Την γειτονιά με τα τραίνα "που είναι με spray βαμμένα" που λέει και το τραγούδι.   Ήμουν 14-15 και με τα υπόλοιπα παιδιά περπατούσαμε  αρκετά μακριά από τις αποβάθρες των τραίνων όπου και αφήναμε μικρής αξίας κέρματα στις ράγες των τραίνων.  Το τραίνο πάταγε τα ψιλά και τα μεγάλωνε σε διάμετρο. Όσα δεν αλλάζανε και πολύ σχήμα τα ρίχναμε στην ζούλα στα ηλεκτρονικά και στα ποδοσφαιράκια στο κέντρο και σε κάτι υπόγεια  κοντά στο παλιό νοσοκομείο της πόλης.  Εκεί μας άφηναν  να μπούμε και ας ήμασταν ανήλικοι. Αυτή   ήταν λοιπόν η διασκέδαση μας τότε.  Εκτός από κείνες τις ρομαντικές αλητείες θυμάμαι όμως και εκείνον τον τύπο στο παγκάκι στο πάρκο του σταθμού που μας την έπεσε με την αλυσίδα ποδηλάτου γιατί είχαμε

Θυμάμαι πριν καμιά δεκαετία και βάλε ένα βράδυ που κατέληξε η παρέα στο Αλλομπάρ στη Δευκαλιώνος. Και κάπου εκεί μέσα στους καπνούς και στην λήθη του αλκοόλ στο στενό χώρο ανάμεσα στο μπαρ και τον dj, άκουσα για πρώτη φορά στην ζωή μου τους χειμερινούς κολυμβητές. "Δεν υπάρχει πιο αισθαντική μουσική από αυτή είχε πει ο sparky". Τσίτωσα τα αυτιά μου όσο περισσότερο μπορούσα και έκλεισα τα μάτια μου για να αφοσιωθώ στην μπάσα φωνή του Μπακιρτζή. "Συχνάζεις στο μικρό καφέ και γω στην Μυροβόλο..Έτσι που όσο και αν θέλουμε ποτές δεν θα ιδωθούμε.." Ένας στίχος που περιέγραφε με ακρίβεια και λιτότητα την διαφορά δύο κόσμων αλλά και τη φρούδα ελπίδα μια συνάντησης σε κάποιο μελλοντικό σούρουπο. Τις επόμενες μέρες το  άκουσα ξανά και ξανά και ξανά με εκείνη την ευλάβεια που νιώθεις όταν ανακαλύπτεις κάτι το τόσο μαγικό και διαφορετικό από το είναι σου. Αρπίλιος του 2019 και το τηλέφωνο χτυπάει ένα μεσημέρι για μια νέα δουλειά, για ένα νέο ξεκίνημα σε μια