Μόνο νότες..

Σήμερα θέλω να μιλήσω για την μουσική. Όχι όμως για την μουσική με την οποία μεγάλωσα ή την μουσική που κατά καιρούς έπαιξα. Θέλω να μιλήσω για  την μουσική που παίζει ως υπόκρουση την ώρα της δημιουργίας. Και η μουσική αυτή πάντα ποικίλει από τα ρομαντικά σύνολα για πιάνο και βιολί του Astor Piazzolla και του Σταύρου Λάντσια μέχρι το υπόκωφο μπάσο των Die Antwoord και των Delinquent Habits με ενδιάμεσους σταθμούς τους Dead can dance, Zakk Wylde,  Στέρεο Νόβα, Nightstalker, Sisters of Mercy, Katatonia και Anathema. Και θα μου πει κανείς, μα πως μπλέκονται όλα αυτά μαζί; Διπολισμός; Λογική ερώτηση η οποία σηκώνει την πιο λογική απάντηση. Είναι άραγε όλες οι μέρες βροχερές ή μήπως όλοι οι μήνες ίδιοι; Έτσι είναι και η μουσική: πότε αργή, πότε αισθησιακή και πότε έντονη, σκληρή και απότομη. Α και κάτι ακόμη: Διπολισμός ή όχι τα ηχεία δεν θα σταματήσουν ποτέ...