Κάθε ρανίδα ζωής έχει φύγει από μέσα σου εδώ και καιρό.

Βασικά δεν θέλω να γράψω.. Θέλω να ουρλιάξω, για όλα εκείνα που μου έχουνε σπάσει τα νεύρα τα τελευταία χρόνια. 

Σου χρωστάνε και σου λένε καλημέρα σαν να μην τρέχει τίποτα και εσύ σαν μαλάκας τους γνέφεις συγκαταβατικά μήπως και σε κακοχαρακτηρίσουν οι υπόλοιποι για ανάγωγο...

Συνειδητά κάνεις τουμπεκί στην κακοηθέστατη νεόπλουτη  που ξαφνικά καθότι ¨κονόμησε¨  πιστεύει πως αν φορέσει μετάξι θα μεταπηδήσει αυτόματα από το λασποχώρι της στα σαλόνια.

Έχεις καταστραφεί κυριολεκτικά και επιμένεις να ζεις στην σκιά του φόβου για ένα αύριο ακόμη χειρότερο..

 Δεν μιλάς.

 ΠΟΤΕ δεν το έχεις κάνει. 

 Και δεν το έχεις κάνει γιατί ξέρεις καλά πως δεν θα δικαιωθείς, ούτε εσύ αλλά ούτε και οι υπόλοιποι από το κοπάδι σου..

Περιμένεις έναν θάνατο αργό, οδυνηρό και μέχρι τότε αρκείσαι στο σχολιασμό του ποδοσφαίρου, στην μανία να φανείς καλύτερος από τον διπλανό σου και στο να παρατηρείς με ζήλεια αυτό που ποτέ δεν θα φτάσεις. 

Από τα επτά θανάσιμα κουσούρια τα έχεις όλα και δυστυχώς τα έχεις στον υπερθετικό βαθμό.

Μπράβο σου λοιπόν και κάτι ακόμη... Κοίτα καλά τον εαυτό σου στον καθρέφτη και μην φοβηθείς με αυτό που θα αντικρίσεις. Απλά κάθε ρανίδα ζωής έχει φύγει από μέσα σου εδώ και καιρό.