Μη ζητάς συγνώμη..μάθε πρώτα και μετά μίλα

Γενικά δεν βλέπω τηλεόραση. Όχι τώρα, αλλά εδώ και αρκετά χρόνια και για την ακρίβεια από το 2002 που σαν φοιτητής ένα από τα νωχελικά μου πρωινά έπιασα τον εαυτό μου να βλέπει πρωινή ζώνη και να χαζογελάει. Για καλή μου τύχη μέσα μου ξύπνησε ο όποιος μηχανισμός αυτοδιάσωσης και κάνοντας έναν γρήγορο απολογισμό του ανόητου μιδιάματος μου, αποφάσισα πως ήρθε η ώρα να πατήσω το κουμπί που έκλεινε την τηλεόραση. Έτσι λοιπόν για αρχή αποφάσισα να βλέπω μόνο ειδήσεις και μάλιστα όχι σε κάποιο κεντρικό δελτίο αλλά σε κάποια άλλη ζώνη ώστε να μην χάνω περισσότερο χρόνο σε προσωπικές απόψεις δημοσιογράφων κτλ. Αργότερα κατάφερα με την είσοδο του διαδικτύου να ενημερώνομαι γρηγορότερα και πιο άμεσα από πληθώρα site κάτι το οποίο θεωρώ κάπως  πιο αντικειμενική προσέγγιση της είδησης (σε σχέση με την τηλεόραση).

Αφήνοντας λοιπόν κατά μέρος τον παραπάνω πρόλογο μπαίνω με βιάση στο ζουμί. Εχθές λοιπόν είδα ανακοίνωση συναδέλφου σε μέσο κοινωνική δικτύωσης όπου ανέφερε κακεντρεχή σχόλια ενός τηλεπαρουσιαστή σχετικά με την εμφάνιση της. Εδώ λοιπόν θα κάνω τις παρατηρήσεις μου οι οποίες δεν έχουν  βάση ούτε την συναδελφικότητα ούτε την φιλία καθώς με τη συγκεκριμένη συγγραφέα έχουμε απλώς κάποιους κοινούς φίλους.  Έχουμε όμως κάτι άλλο κοινό που μας συνδέει. Ένα κοινό εχθρό.

Τον καρκίνο.

Και θα ρωτήσει κανείς: μα εσύ είσαι υγιής.

Ναι αλλά όταν αυτή η αρρώστια έχει ξεπαστρέψει το μισό σου σόι και έχει χτυπήσει πριν από τέσσερα χρόνια την πόρτα της δικής σου οικογένειας καταλαβαίνεις και τον δίπλα σου που έχει περάσει αυτό τον γολγοθά.

Και ρωτάω το εξής. Εσείς που εύλογα κάνετε χαρακτηρισμούς για την εμφάνιση κάποιου (ο οποίος δεν έχει κάνει τίποτε "αξιομνημόνευτο" ώστε να κατηγορηθεί) αναρωτηθήκατε πως είναι να βγαίνεις από το γραφείο του γιατρού και να σου μιλάει για ποσοστώσεις και για χρόνους;

Έχειτε αναρωτηθεί πως είναι να ξέρεις πότε θα πεθάνεις;

Έχετε αναρωτηθεί πως είναι να παλεύει ο άλλος ενάντια στις όποιες ποσοστώσεις, να παλεύει ενάντια στον θάνατο;

Λοιπόν κύριε παρουσιαστή, ακούστε λίγο το εξής:

Αν για μια έστω στιγμή έχετε αισθανθεί άσχημα με όλο αυτό που προκαλέσατε είναι ένα καλό σημάδι, ένα σημάδι που δείχνει ότι κάτω από το θνητό σαρκίο  σας υπάρχει κάτι που λέγεται ψυχή. Αν πάλι όχι δεν θα κάνω κάποιο σχόλιο  καθώς τα αυτονόητα παραλείπονται..

Α και κάτι ακόμη.. Σε περίπτωση μεταμέλειας η δημόσια συγνώμη κατ' εμε δεν έχει καμία αξία. Ούτως η άλλως άνθρωποι όπως εγώ δεν σας παρακολουθούν για να σας συγχωρέσουν.

 Έχει μεγάλη αξία όμως μια επίσκεψή σας σε κάποιο νοσοκομείο όπως ο Άγιος Σάββας ή το Θεαγένειο και πιθανότατα ένα δάκρυ που αυθόρμητα θα κυλίσει σκεπτόμενος τον εαυτό σας στην θέση κάποιου ασθενή.