Η γειτονιά με τα τραίνα

Σε μια σημερινή συζήτηση για την ανθρώπινη γαϊδουριά μου τέθηκε το ερώτημα "Και δεν τον έσπασες στο ξύλο;"

Η απάντηση μου ήταν "όχι  βέβαια, απλά τον στόλισα."

Η ερώτηση αυτή όμως με πήγε πολλά χρόνια πίσω στην παλιά μου γειτονιά. Την γειτονιά με τα τραίνα "που είναι με spray βαμμένα" που λέει και το τραγούδι. 

Ήμουν 14-15 και με τα υπόλοιπα παιδιά περπατούσαμε αρκετά μακριά από τις αποβάθρες των τραίνων όπου και αφήναμε μικρής αξίας κέρματα στις ράγες των τραίνων. Το τραίνο πάταγε τα ψιλά και τα μεγάλωνε σε διάμετρο. Όσα δεν αλλάζανε και πολύ σχήμα τα ρίχναμε στην ζούλα στα ηλεκτρονικά και στα ποδοσφαιράκια στο κέντρο και σε κάτι υπόγεια  κοντά στο παλιό νοσοκομείο της πόλης. Εκεί μας άφηναν να μπούμε και ας ήμασταν ανήλικοι. Αυτή  ήταν λοιπόν η διασκέδαση μας τότε. 

Εκτός από κείνες τις ρομαντικές αλητείες θυμάμαι όμως και εκείνον τον τύπο στο παγκάκι στο πάρκο του σταθμού που μας την έπεσε με την αλυσίδα ποδηλάτου γιατί είχαμε κάτσει στο λάθος μέρος. Βλέπεις καθόμασταν στο παγκάκι που από κάτω ήταν κολλημένο με σελοτέιπ το φιξάκι. Και μετά ξύλο με τον εξαρτημένο και ας ήμασταν πιτσιρίκια και ο άλλος ενήλικας. Μαγκιά και βλακεία..Η πεμπτουσία της ενηλικίωσης στα εφηβικά μας μάτια. Δεν κάναμε πίσω. 

Γιατί λοιπόν σαν ενήλικας έκανα πίσω; 

Κοιτάζω τις αρθρώσεις της δεξιού μου χεριού και βλέπω δυο κακοφορμισμένους κόμπους. 

Μπορούσα να το κάνω; Σίγουρα.

Το έκανα; Όχι  

Γιατί λοιπόν; 

Υπάρχει γιατί;

Τα τραίνα πάντα θα περνούν και οι πιτσιρικάδες στα πάρκα πάντα θα δοκιμάζουν την τύχη τους. Το μόνο βέβαιο είναι πως δεν αξίζει να σπάσεις τα χέρια σου πάνω σε ένα κεφάλι που είναι ήδη "χαλασμένο από μέσα".