Η αρχή και το τέλος.

    Αυτές τις αράδες τις γράφω με ένα βάσανο, με ένα καημό γλυκόπικρο θυμούμενος τις μεγάλες προσδοκίες και την στραβή ζαριά.

    Και έτσι μια μια  μέρα σου έρχεται ένα τελεσίγραφο, λιτό, απέριττο και όμως τόσο ουσιώδες όπως όλα τα τελεσίγραφα καθότι αυτή είναι και η πεμπτουσία του ρόλου τους. Η επιλογή ανάμεσα στο γκρεμό και στο ρέμα, στη λάβα ή στην άβυσσο. Και συ θα πρέπει ακόμη μια φορά να επιλέξεις τα όνειρα που δεν σου βγήκαν, τον κόπο σου που  φοβάσαι να μην πάει στράφι και από την άλλη την βεβαιότητα της κατεδάφισης κάθε κόπου σου και την επιλογή μιας νέας αρχής αβέβαιης  σε νερά αχαρτογράφητα και με ένα τσακισμένο σκαρί.

Τι κάνεις λοιπόν;

    Πως μπορείς να κρίνεις το τι θα κάνεις με το υπόλοιπο της κλεψύδρας, όταν εκείνη έχει έως τώρα  αναποδογυρίσει ένα σωρό φορές; Πως μπορείς να πεις την αλήθεια όταν εκείνη την χτίσανε με χίλια πρόσωπα;

    Κάποιοι θα μιλήσουν για το πεπρωμένο, κάποιοι άλλοι για τις επιλογές. 

    Εγώ δεν θα πω τίποτα από όλα αυτά παρά μόνο πως η πολύ σωστή συμβουλή του  μην γράφεις βιωματικά την επόμενη φορά θα παραβιαστεί.