Η ματαιότητα του εφήμερου στο σύνολο του χρόνου.

    Το πως μπορεί να αισθανθείς όταν απογοητεύεσαι θαρρώ πως είναι ένα είδος συναισθήματος που έχει τεράστιες διακυμάνσεις από την κωμική σκοπιά ενός εξωτερικού παρατηρητή έως και την θηριώδη αποκοτιά του αυτόχειρα. Ο περισσότερος κόσμος βέβαια αναζητώντας τον βαθμό απογοήτευσης κάπου στο  μέσο της όποιας τραγικότητας θα κατέληγε στο ρητό πως: 

    Ξημερώνει μια ακόμη μέρα στην οποία οφείλεις στον εαυτό του και στο συμπάν να συνεχίσεις ακάθεκτος την πορεία του στο μόνο βέβαιο. 

    Θέλοντας πάντα να βλέπω το ποτήρι μισογεμάτο θα έλεγα πως όταν φτάσεις να αισθανθείς σαν μια κόλα χαρτί που την  αργοσκίζουν στα δύο οφείλεις να διακωμωδήσεις τον περιττό κλαυθμό της ημέρας σε σημείο που η σκέψη του και μόνο να μπορεί να σου δώσει την προοπτική του τρίτου αλλά και την ματαιότητα του εφήμερου στο σύνολο του χρόνου.