Πέρασε τόσος καιρός..

Πέρασε τόσος καιρός από τις τελευταίες φορές που μπόρεσα να κάτσω και να γράψω και όμως είναι σαν να μην πέρασε μια ημέρα. Τι και αν έχουν συσσωρευτεί στο συρτάρι ένας σωρός από ιδέες και μισοσκόρπιες σκέψεις και κάποιες χιλιάδες λέξεων; 

Μια καινούργια ιδέα γεννήθηκε.

Μια ιδέα βγαλμένη από την ανάγκη για αλλαγή, τόσο σε εσωτερικό επίπεδο όσο και σε επίπεδο πρακτικότητας. Και η ιδέα αυτή με κατατρώει καθημερινά καθώς είναι πλέον αδύνατο να την διαχειριστώ στο μυαλό μου. Η ιδέα μου ζητάει το χαρτί. 

Και ήρθε η αλλαγή δομών και  ο φόβος της πανδημίας  και η κοινωνική απόσταση και η όποια απομόνωση που  ευτυχώς εν τέλη επιδράσανε θετικά στην ανάπτυξη της ιδέας. 

Ίσως είναι το τραχύ μονοπάτι εκείνο που σε αναγκάζει να επινοήσεις τους τρόπους διαφυγής σου.

Ίσως να είναι η ανάγκη να δημιουργήσεις μια νέα πραγματικότητα.

Ίσως να είναι και ο χρόνος εκείνος που ωριμάζει την ιδέα και την καθιστά έτοιμη για κάρπωση.

Ίσως και να μην είναι και τίποτα από όλα αυτά καθώς το εσώτερο μικρόβιο είναι τέτοιο που πάντα θα ζητά κάτι το καινούργιο.

Όπως και να έχει σε λίγο βρισκόμαστε στο τέλος μιας χρονιάς και στην αρχή μιας άλλης. Το τι θα φέρει η ζωή είναι άγνωστο. Το μόνο σίγουρο αυτή την στιγμή είναι πως μια καινούργια ιδέα ξεφύτρωσε και έχει ήδη πάρει τον δρόμο της στην αναζήτηση λέξεων, προτάσεων και κεφαλαίων και προσμονεί την ένωση της με το χαρτί..