Οι ατέρμονοι κύκλοι..

 Όταν θαρρείς πως όλα έχουν τελειώσει  τότε έχεις εκείνη την γαλήνη της ραθυμίας που σε προστάζει να διαγράφεις ατέρμονους κύκλους σε ένα μονόχρωμο σύμπαν..Και εκεί που έχεις αποφασίσει τον συμβιβασμό και έχεις φιλιώσει με την ελευθερία έρχεται η στιγμή που μπαίνει εκείνη στο μυαλό σου για να ανατρέψει τα πλαίσια που έχεις ορίσει..Και ξανά ακούς Pink Floyd και ανοίγεις εκείνο το μπουκάλι με το κρασί που έλεγες πως το φύλαγες για εξαιρετικές περιστάσεις και βλέπεις τα χρώματα του φθινοπώρου και τα φύλλα που τελειώνουν τον κύκλο τους και πέφτουνε στο χώμα και αναρωτιέσαι γιατί ήρθε εκείνη να ταράξει την ηρεμία σου. Και είναι τέτοια τα όνειρα που όταν ξυπνάς εύχεσαι να μην τελειώνανε. Και θες να την αγγίξεις, να της μυρίσεις τα μαλλιά να χαθείς στο κελαριστό της χαμόγελο..

Μα δεν μπορείς

Και σου είναι αφόρητο να πνίξεις τον πόθο γιατί ο πόθος αυτός δεν είναι άγουρος σαν γλυκόπικρος καρπός. Ο πόθος αυτός είναι μεστός σαν παλαιωμένο γλυκόπιοτο κρασί που ξέρεις πως θα σε μεθύσει..

 Και ξεριζώνεις το είναι σου και σπαράζεις τα δειλινά σου για την πολυπόθητη ραθυμία, για  κείνους τους ατέρμονους κύκλους και το παλιό καλό μονόχρωμο σύμπαν..